Ik had mij al een maand geleden voor de Golden ten loop ingeschreven.
Vorig jaar heb ik 5 km kilometer gelopen en deze keer was ik van plan om 10 km hard te lopen. Volgens mij geeft het een duwtje in de rug om je grenzen te verleggen. Ik zit in groep 6 van koplopers en loop al drie jaar met de groep. Dus is het ook een traditie geworden om de Golden ten loop te gaan lopen.
Toen ik bij het evenement op de Burgwal kwam, waren er heel veel mensen met familie en vrienden. Ik zag vele bekende lopers van AV koplopers zich voorbereiden. Ik had mijn startnummer al op 20 Mei en mijn shirt al in het ochtend gehaald.
Na een warming up van vijftien minuten ging ik naar de start lijn D. Er waren heel veel mensen aanwezig voor 10 km loop! Circa 2500 lopers !! Wij begonnen om 15:00, een mooie periode van de dag wanneer het niet te warm is om te lopen. Het was heel prachtige mooie dag met een blauwe hemel en een temperatuur van rond de 24 graden. Prachtig weer om buiten te zijn!
Ik begon langzaam. Ik probeerde meer op mijn techniek te letten dan op snelheid. Zonder een goed tempo kan je een afstand van 10 km niet redden. Er waren heel veel mensen ook de vrijwilligers uit AV Koplopers langs de lijn om ons te moedigen. Ik kreeg heel veel energie van dat juichen. Na een kilometer voelde ik dat het zonnig was maar geen ideale looptemperatuur en met nog 50 minuten te gaan rende ik een beetje langzaam. Het was slimmer om in de schaduw te lopen.
Na twee kilometer kwam ik in de buurt van Joan, mijn collega uit groep 6. Onbewust besloten wij om samen te lopen. Ik merkte dat het makkelijker was om te lopen met een collega uit mijn loopgroep. We hebben heel veel samen gelopen en we weten dus hoe in goed synchroon kunnen lopen. Tijdens het lopen hebben wij over heel veel dingen gesproken: over haar moeder, mijn familie, werk, liefde en relatie. Dan denk je niet aan het finish, maar ben je gewoon in het moment. Wij haalden langzaam de een na de ander in. Vervolgens klommen we over een brug heen om de weg te vervolgen waar we werden toegejuicht door Linda van onze groep. Er was water aanwezig om de 5 km. Dat was echt noodzakelijk. Het was heerlijk om door de mooie natuur te lopen. Daar waren veel fotograven om alles chronologisch vast te leggen. Ik lachte voor de camera en ging verder met Joan.
Sommige lopers waren al uitgeput. Er waren een aantal lopers die zich nu rustig voortbewogen. Ik vond dat niet wenselijk omdat je daardoor je tempo verliest. Helaas waren er ook een paar ongelukken. Bij de achtkilometerlijn heb ik iemand gezien die op de grond lag. Hij werd geholpen door vrijwilligers.
We verlieten weer het park om de weg onder het viaduct door te volgen. Ik versnelde na negen km maar was daarna een beetje uitgeput. Ik probeerde op mijn techniek te letten: het lichaam langer maken, niet naar beneden kijken, de schouders ontspannen enzovoort. Toen kwam de brug over de Vliet en het was nog maar een 400 meter. Dus spraken Joan en ik over versnelling. Joan was niet van plan om te versnellen daarom zette ik een sprint in.
Nu kwam weer die lange weg terug naar het centrum, waar de mensen stonden te juichen. Er waren circa 5000 mensen op ons aan te moedigen, waaronder veel bekenden, heel belangrijk voor de laatste kilometer. Ik was een beetje bang dat ik te vroeg had versneld. Maar aan het eind is het goed gekomen. Het kostte mij een beetje tijd om mijn adem terug te krijgen. Een vrijwilliger bood me hulp aan. Maar ik was lang niet uitgeput en kon nog gewoon op mijn benen staan. Na de finishlijn ontmoette ik Joan weer en nog een andere collega uit groep zes Toos. Wij wisselden onze ervaringen uit. Na half uurtje uitrusten en converseren ging ik tevreden naar huis. Al met al een geslaagd hardloopevenement met een mooie tijd van 1 uur 3 minuten en 10 seconden. Tot volgende jaar!